ŚWIĘTY PIOTR APOSTOŁ
SHIMON
łac. Petrus, gr. Petros lub Kefas aram. Kefa, cerkiewnosłowiański Pietr
Urodzony w pierwszym roku naszej ery w Betsaidzie nad jez. Genezaret
Piotr Apostoł, Szymon Piotr, syn Jony, uważany przez
Kościół katolicki za pierwszego papieża.
Męczennik chrześcijański, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego.
Jest wymieniany w Modlitwie Eucharystycznej Kanonu rzymskiego.
Piotr wraz z bratem Andrzejem oraz synami Zebedeusza Janem i Jakubem pozostawili zawód rybaka i zostali uczniami Jezusa. Towarzyszył Jezusowi na górze Tabor wraz z Janem i Jakubem, gdzie byli świadkami Przemienienia Pańskiego. Ochrzcił pierwszych pogan setnika rzymskiego Korneliusza wraz z rodziną w Cezarei. Pierwszy biskup Rzymu - Pierwszy Papież.
Zginął śmiercią męczeńską, ukrzyżowany na własną prośbę, głową w dół, 29 czerwca 67 roku, bo uważał że jest niegodzien być ukrzyżowany, jak Jezus Chrystus. Ciało Św. Piotra wykupił uczeń, Marcelus senator rzymski i pochował w grobowcu nad którym wybudowano Bazylikę Świętego Piotra w Watykanie.
Papież Leon XIV
Robert Francis Prevost, urodził się 14 września 1955 r. w Chicago, w stanie Illinois. Był jednym z trzech synów Louisa Mariusa Prevosta, pochodzenia francusko-włoskiego, oraz Mildred Martínez, pochodzenia hiszpańskiego.
1 września 1977 roku rozpoczął nowicjat w Zakonie Augustianów w Saint Louis, w prowincji Matki Boskiej Dobrej Rady w Chicago, 19 czerwca 1982 r. przyjął święcenia kapłańskie w kolegium augustiańskim Santa Monica z rąk abpa Jeana Jadota.
3 listopada 2014 r. papież Franciszek mianował go administratorem apostolskim peruwiańskiej diecezji Chiclayo, a następnie biskupem. 7 listopada objął diecezję. 12 grudnia w uroczystość Matki Bożej z Guadalupe, nuncjusz apostolski w Peru abp James Patrick Green, udzielił mu święceń biskupich.
30 stycznia 2023 r. papież mianował go prefektem Dykasterii ds. Biskupów i przewodniczącym Papieskiej Komisji ds. Ameryki Łacińskiej, podnosząc go do godności arcybiskupa. Na konsystorzu 30 września tego samego roku kreował go kardynałem, z kościołem tytularnym św. Moniki, należącym do rzymskiej diakonii pod wezwaniem tej samej świętej. Kard. Prevost objął ją 28 stycznia 2024 r. i jako prefekt dykasterii uczestniczył w ostatnich podróżach apostolskich papieża Franciszka oraz w pierwszej i drugiej sesji XVI Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów o synodalności, odbywających się w Rzymie odpowiednio w dniach 4–29 października 2023 r. oraz 2–27 października 2024 r. Jako przeor generalny augustianów i przedstawiciel Unii Przełożonych Generalnych (USG) miał już bowiem doświadczenie prac synodalnych
Następnie, 4 października 2023 r., Franciszek mianował go członkiem Dykasterii ds. Ewangelizacji (Sekcji do spraw Pierwszej Ewangelizacji i Nowych Kościołów Partykularnych), Dykasterii Nauki Wiary, Dykasterii ds. Kościołów Wschodnich, Dykasterii ds. Duchowieństwa, Dykasterii ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Dykasterii ds. Kultury i Edukacji, Dykasterii ds. Tekstów Legislacyjnych, a także Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego.
30 września 2023 roku papież włączył go do grona kardynałów biskupów, przyznając mu diecezję Albano.
3 marca2025 roku w czasie ostatniego pobytu papieża Franciszka w rzymskiej Poliklinice Gemelli, kard. Prevost przewodniczył na Placu św. Piotra modlitwie różańcowej, sprawowanej w intencji powrotu do zdrowia Ojca Świętego.
8 maja 2025 roku w drugim dniu głosowania, w czwartym głosowaniu, kardynał Robert Francis Prevost został wybrany 267 biskupem Rzymu i przyjął imię, Leon XIV.
PAPIEŻ BENEDYKT XVI
Joseph Aloisius Ratzinger urodził się 16 kwietnia 1927 r. o godz. 4.15, w Wielką Sobotę w Marktl w Górnej Bawarii, jako syn Josefa, wiejskiego żandarma i Marii, kucharki, pracującej w hotelach. Został ochrzczony następnego dnia w I dzień Wielkanocy przez wikariusza parafii ks. Josepha Stangla.
Joseph był trzecim dzieckiem, (Maria Ratzinger ur. 7 grudnia 1921, zm. 2 listopada 1991 roku, i Georg Ratzinger ur. 15 stycznia 1924)
29 czerwca 1951 wraz z bratem Georgem, przyjął święcenia kapłańskie w Monachium.
Arcybiskup metropolita Monachium i Freising w latach 1977-1982. W 1993 r. został podniesiony do funkcji kardynała biskupa i otrzymał stolicę biskupią Velletri-Segni. W 1998 r. został wicedziekanem, a 30 listopada 2002 r. dziekanem Kolegium Kardynalskiego i otrzymał diecezję Ostii. Kardynał 1977-2005, prefekt Kongregacji Nauki Wiary 1981-2005.
Na tym stanowisku bronił doktryny i nauczania Kościoła w następujących dziedzinach: planowanie poczęć, dialog międzyreligijny, homoseksualizm, prawne regulacje związków partnerskich. Podczas jego prefektury Kongregacja powzięła kroki mających na celu zdyscyplinowanie teologów głoszących nieortodoksyjne poglądy w Ameryce Łacińskiej w latach 80.
22 lipca 1992 wydał dokument, w którym stwierdził, iż dyskryminacja ze względu na orientację seksualną nie jest tym samym, co dyskryminacja ze względu na rasę i pochodzenie etniczne.
Dziekan Kolegium Kardynalskiego 2002-2005.
19 kwietnia 2005 w drugim dniu konklawe, po czterech głosowaniach został wybrany następcą Jana Pawła II, którego 6 lat później osobiście beatyfikował. Benedykt XVI stał się 265. papieżem. W dniu wyboru miał 78 lat i był najstarszym papieżem od czasów Klemensa XII oraz pierwszym papieżem-Niemcem od czasów Wiktora II (1055-57).
Kardynał Ratzinger miał nadzieję przed konklawe, że nie zostanie wybrany, powiedział: Podczas konklawe modliłem się do Boga, żeby mnie nie wybrano. Tym razem jednak Bóg wyraźnie mnie nie posłuchał.
28 lutego 2013 r. o godz. 20:00 czasu lokalnego w Rzymie został emerytowanym papieżem (łac. Pontifex Romanus emeritus). Ustąpił z urzędu jako pierwszy papież od czasów Grzegorza XII w roku 1415. Papież senior Benedykt XVI zdecydował, że nie zamierza zmieniać swojego herbu biskupiego i chce pozostać przy obecnym.
Następcą Benedykta XVI został argentyński kardynał Jorge Mario Bergoglio, który przybrał imię Franciszek. 23 marca papież senior Benedykt XVI spotkał się w Castel Gandolfo z nowo wybranym następcą.
PAPIEŻ JAN PAWEŁ II ŚWIĘTY
Karol Józef Wojtyła ur. 18 maja 1920 w Wadowicach, zm. 2 kwietnia 2005 w Watykanie. Polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy krakowski (1958-1964), następnie arcybiskup metropolita krakowski (1964-1978), kardynał (1967-1978), zastępca przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski (1969-1978). 264 papież i 6 Suweren Państwa Watykańskiego od 16 października 1978 roku Jan Paweł II, święty Kościoła katolickiego.
Pierwszy Papież Polak
Poeta i poliglota, a także aktor, dramaturg i pedagog. Filozof historii, fenomenolog, mistyk i przedstawiciel personalizmu chrześcijańskiego.
Był jednym z najbardziej wpływowych przywódców XX wieku. Jego wybór na Stolicę Piotrową miał szczególny wpływ na wydarzenia w Europie Wschodniej i w Azji w latach 80-tych i 90-tych XX wieku. Przyczynił się do poprawienia relacji Kościoła katolickiego z judaizmem, islamem, z Kościołem prawosławnym oraz Wspólnotą Anglikańską.
W trakcie pontyfikatu odwiedził 129 krajów oraz wyniósł na ołtarze więcej osób, niż wszyscy jego poprzednicy w okresie poprzednich pięciu wieków.
Zmarł 2 kwietnia 2005. W ceremonii pogrzebowej uczestniczyły delegacje z ponad 150 państw, a w Polsce ogłoszona została sześciodniowa żałoba narodowa. Miesiąc po pogrzebie rozpoczął się proces beatyfikacyjny Jana Pawła II, zakończony 1 maja 2011.
27 kwietnia 2014 odbyła się wspólna kanonizacja Jana XXIII i Jana Pawła II.
Wydarzenie to przeszło do historii Kościoła z powodu ogłoszenia świętymi dwóch papieży w obecności dwóch biskupów Rzymu - urzędującego i emerytowanego.
NUNCJUSZ APOSTOLSKI
ARCYBISKUP SALVATORE PENNACCHIO
Abp Salvatore Pennacchio urodził się 7 września 1952 r. w Marano koło Neapolu we Włoszech.
Święcenia kapłańskie otrzymał 18 września 1976 r. W 1979 r. przeszedł do pracy dyplomatycznej przy Stolicy Apostolskiej. Doktor filozofii, pracował na placówkach dyplomatycznych m.in. w Panamie, Etiopii, Australii, Turcji, Egipcie, Jugosławii i Irlandii.
Dnia 28 listopada 1998 r. został podniesiony do godności arcybiskupiej. Dnia 6 stycznia 1999 r. otrzymał święcenia biskupie z rąk Ojca Świętego Jana Pawła II.
Na znak wdzięczności wobec świętego Papieża wybrał na motto biskupie słowa Nolite timere (Nie bójcie się) pamiętając wezwania "Nie lękajcie się, otwórzcie drzwi Chrystusowi".
W 2003 r. został mianowany Nuncjuszem Apostolskim w Tajlandii, Singapurze i Kambodży oraz Delegatem Apostolskim w Mjanmie, Laosie, Malezji i Brunei. Dnia 8 maja 2010 r. został Nuncjuszem Apostolskim w Indiach i Nepalu, a 6 sierpnia 2016 Ojciec Święty Franciszek mianował go swoim przedstawicielem w Polsce.
Podczas swej posługi w różnych placówkach dyplomatycznych od lat kultywuje pamięć o papieżu Polaku i spotyka się z Polakami.
Bardzo zaangażował się w przygotowanie Kościoła w Indiach i Nepalu do Światowych Dni Młodzieży w Polsce w Krakowie. Podczas konferencji prasowej w New Dehli zorganizowanej 19 kwietnia 2018 roku wskazał na bogatą historię Polski, która w tym roku świętuje 1050-lecie chrztu. Przypomniał obecność kard. Pietro Parlina w Polsce i jego słowa wygłoszone w katedrze gnieźnieńskiej ukazujące dzieje Polski przez pryzmat m.in. Mieszka I i św. Wojciecha.
Abp Pennacchio od początku swej posługi jest wrażliwy na ludzką biedę, powołał Stowarzyszenie Wolontariuszy "Nolite timere", które pomaga dzieciom z wioski Nazareth di Mbare w Rwandzie. Ta wioska została założona zgodnie z wolą św. Jana Pawła II i staraniem abp Pennacchio dla sierot i ubogich, ofiar ludobójstwa dokonanego w 1994 r.
Troska o ubogich i potrzebujących towarzyszy nowo mianowanemu nuncjuszowi cały czas. Przykładem tego jest chociażby zaproszenie 4 sierpnia 2018 r. do Nuncjatury dzieci z domu dziecka prowadzonego przez siostry zakonne. Kieruje swoją pomoc do wszystkich ludzi, różnych wyznań.
Ojciec Święty Franciszek mianował abp. Salvatore Pennacchio Nuncjuszem Apostolskim w Polsce w dniu jego imienin.
Oprócz języka włoskiego i łaciny, zna również francuski, angielski i hiszpański.
BISKUP ROMUALD KAMIŃSKI
Biskup Romuald Kamiński urodził się 7 lutego 1955 w Janówce.
W Warszawie Ukończył Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne. Święcenia kapłańskie przyjął 7 czerwca 1981 roku z rąk bp. Jerzego Modzelewskiego. Jest magistrem teologii w zakresie patrologii.
W latach 1981-1983 pracował w parafii Matki Bożej Królowej Polski w Otwocku, skąd powołano go do posługi administratora Domu Arcybiskupów Warszawskich i referenta w Sekretariacie Prymasa Polski. Te funkcje, wraz z posługą kapelana Prymasa Polski Kardynała Józefa Glempa pełnił do 1992 roku.
W 1992 roku, po utworzeniu Diecezji Warszawsko-praskiej został kanclerzem Kurii biskupiej nowo powstałej Diecezji. Wchodził w skład kolegium konsultorów i rady kapłańskiej.
W 1998 roku został podniesiony do godności Kapelana Jego Świątobliwości.
8 czerwca 2005 roku Ojciec Święty Benedykt XVI mianował
go biskupem pomocniczym diecezji Ełckiej.
Konsekrację biskupią przyjął z rąk arcybiskupa
Józefa Kowalczyka, biskupa Jerzego Mazura
oraz biskupa Kazimierza Romaniuka 23 czerwca 2005 roku w Katedrze Ełckiej.
Jako motto posługi biskupiej wybrał słowa Sub Tuum praesidium (Pod Twoją obronę).
W ramach Konferencji Episkopatu Polski bp. Romuald przewodniczył Zespołowi ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Litwy, był delegatem ds. Dialogu Katolików i Muzułmanów oraz członkiem Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Rady ds. Rodziny, Rady ds. Dialogu Religijnego, Zespołu ds. Kontaktów z Przedstawicielami Kościoła Greckokatolickiego na Ukrainie oraz Przewodniczącym Zespołu ds. Duszpasterstwa Służb Zdrowia.
Dnia 8 grudnia 2017 roku, w Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP, Papież Franciszek przyjął rezygnację abpa Henryka Hosera SAC z urzędu Biskupa Diecezji Warszawsko-praskiej, złożoną ze względu na wiek, stosownie do kanonu 401§1 Kodeksu Prawa Kanonicznego (KPK).
W związku z tym, zgodnie z kanonem 409 §1 KPK, biskup koadiutor Romuald Kamiński stał się od tej chwili Biskupem Diecezji Warszawsko-Praskiej.
Ingres do Bazyliki Katedralnej Warszawsko-praskiej odbył się 20 stycznia 2018 roku.
BISKUP MAREK SOLARCZYK
Ks. dr Marek Solarczyk urodził się 13 kwietnia 1967 roku w Wołominie, w rodzinie robotniczej Henryka Solarczyka i Marianny Solarczyk z domu Kruk.
Dzieciństwo spędził w domu rodzinnym w Duczkach k. Wołomina (par. MB Nieustającej Pomocy). W latach 1973-1981 uczęszczał do Szkoły Podstawowej w Duczkach, a następnie do Technikum Samochodowego im. Czesława Orłowskiego w Warszawie. Szkołę średnią ukończył w 1986 roku egzaminem dojrzałości oraz egzaminem z przygotowania zawodowego uzyskując tytuł technika.
W tym samym (1986) roku wstąpił do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie, przygotowującego kandydatów do kapłaństwa w Archidiecezji Warszawskiej. Studia zakończył obroną pracy magisterskiej Działalność społeczno-polityczna ks. Adama Wyrębowskiego w latach 1909-1927 napisanej na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie pod kierunkiem ks. dr. Andrzeja Gałki. Pod koniec formacji seminaryjnej, wskutek reorganizacji struktur Kościoła w Polsce, został inkardynowany do Diecezji Warszawsko-praskiej.
Należy do pierwszego rocznika kapłanów, który 28 maja 1992 roku przyjął święcenia w katedrze św. Floriana.
Po otrzymaniu święceń kapłańskich, decyzją władz diecezjalnych w czerwcu 1992 roku został skierowany do pracy duszpasterskiej jako wikariusz w parafii Św. Feliksa z Kantalicjo w Warszawie-Marysinie Wawerskim. W czerwcu 1993 roku został przeniesiony na wikariat w parafii katedralnej. Funkcję tę pełnił do 2003 roku.
Przez kolejne dwa lata pracował w tej parafii jako rezydent. 22 czerwca 2005 roku został mianowany wicerektorem Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Warszawsko-Praskiej w Warszawie-Tarchominie.
26 czerwca 2009 został mianowany proboszczem parafii katedralnej pod wezwaniem św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika.
Pracę naukową prowadził równolegle z pracą duszpasterską. W maju 1999 roku obronił doktorat na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie na podstawie pracy Udział duchownych katolickich w pracach Sejmu Rzeczpospolitej Polskiej pierwszej kadencji w latach 1922-1927 napisanej pod kierunkiem ks. prof. dr. hab. Ludwika Królika. Jest autorem ponad 20 artykułów naukowych, współautorem kilku opracowań o tematyce społeczno-historycznej i autorem książki o duchownych w parlamencie II Rzeczpospolitej.
Od 24 lat jako wikariusz, wicerektor seminarium i proboszcz parafii katedralnej jest nieprzerwanie nauczycielem religii w Liceum i Gimnazjum im. Króla Władysława IV przy ul. Jagiellońskiej w Warszawie.
Z polecenia władz diecezjalnych pełnił funkcję rzecznika prasowego kurii Biskupiej i korespondenta Katolickiej Agencji Informacyjnej w latach 1993-1996. W październiku 1996 został mianowany ceremoniarzem katedralnym. Funkcję tę, z blisko roczną przerwą na przełomie 2005/2006 roku, pełni do tej pory. Przygotowywał i odpowiadał za liturgię podczas wielu uroczystości kościelnych o charakterze diecezjalnym i ogólnowarszawskim. Wśród nich była Liturgia Słowa, której w czerwcu 1999 roku przed katedrą św. Floriana przewodniczył bł. Jan Paweł II. Podczas prac I Synodu Diecezjalnego przewodniczył Komisji Liturgicznej.
Prowadził wykłady z historii Kościoła w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Warszawsko-Praskiej
i w Prymasowskim Instytucie Życia Wewnętrznego. Współpracował w zakresie dydaktycznym i badawczym
z Wyższą Szkołą Humanistyczną w Pułtusku, Wydziałem Dziennikarstwa i Nauk Politycznych oraz Ośrodkiem Studiów Wschodnich
na Uniwersytecie Warszawskim, z Archiwum Miasta Stołecznego Warszawy,
Komisją Badania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu i innymi instytucjami odpowiadającymi za pielęgnowanie
dziedzictwa przeszłości. Od 1999 roku jest członkiem Warszawskiego Towarzystwa Teologicznego.
Organizował i prowadził spotkania, wykłady i odczyty dotyczące historii Kościoła i warszawskiej Pragi.
Uczestniczył w pracach wielu struktur: odpowiadał za zorganizowanie Diecezjalnego Archiwum Akt Starych, od stycznia 2007 roku pełni funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Historycznej Metropolii Warszawskiej do zbadania zasobów archiwalnych Instytutu Pamięci Narodowej dotyczącej osób duchownych, był członkiem diecezjalnej Komisji ds. Sztuki i Budownictwa Kościelnego, Komisji ds. Studiów oraz przewodniczącym Zespołu ds. Duszpasterstwa Ogólnego. Od grudnia 2006 roku był kanonikiem honorowym Kapituły Katedralnej Warszawsko-praskiej, a obecnie, jako biskup pomocniczy pełni funkcję prepozyta kapituły katedralnej.
Święcenia biskupie przyjął dnia 19 listopada 2011 (w wigilię uroczystości Chrystusa Króla) podczas uroczystej Mszy Św. sprawowanej w Katedrze Warszawsko-praskiej o godz. 11.00. Głównym konsekratorem był Abp Henryk Hoser SAC, Biskup Warszawsko-praski, a współkonsekratorami poprzedni Biskupi Warszawsko-prascy: Abp Sławoj Leszek Głódź (obecnie Metropolita Gdański) i Bp Kazimierz Romaniuk (Senior) i około 20 biskupów polskich.
W strukturach Konferencji Episkopatu Polski pełni następujące funkcje: przewodniczący Rady ds. Duszpasterstwa Młodzieży i delegat KEP ds. Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, członek Zespołu ds. Dialogu ze Wspólnotą Kościelną Ewangelicko Augsburską, członek Zespołu ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną, delegat KEP ds. działalności w Polsce "Kirche in Not", delegat KEP ds. Powołań, przewodniczący Rady Nadzorczej Fundacji "Opoka", przewodniczący Krajowej Rady Duszpasterstwa Powołań, w latach 2013-2016 Krajowy Asystent Akcji Katolickiej w Polsce.
ARCYBISKUP HENRYK HOZER
Ksiądz Arcybiskup Henryk Hoser SAC urodził się 27 listopada 1942 roku w Warszawie, syn Janusza i Haliny z Zabłońskich. W 1944 r., rodzina tymczasowo przeniosła się do Pruszkowa, gdzie ks. Henryk ukończył szkołę podstawową. Następnie ukończył Liceum im. Tomasza Zana w Pruszkowie. Podjął studia na Akademii Medycznej, uzyskując - w 1966 r. - dyplom z medycyny. Po ukończeniu studiów otrzymał stanowisko asystenta na Akademii Medycznej.
W roku 1968 wstąpił do Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (Księża Pallotyni), składając 8 września 1970 r. pierwszą profesję zakonną.
W Wyższym Seminarium Duchownym w Ołtarzewie, jako alumn, był współtwórcą Grupy Misyjnej, istniejącej nieprzerwanie do dnia dzisiejszego. W latach 1969-1974 odbył studia z filozofii i teologii w Wyższym Seminarium Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Ołtarzewie. 16 czerwca 1974 r., otrzymał święcenia kapłańskie z rąk Ks. Bpa Władysława Miziołka.
Pragnąc wyjechać na misje do Rwandy udał się do Paryża, gdzie jeszcze przez rok uczęszczał na kursy języka rwandyjskiego i medycyny tropikalnej. W latach 1975-1996 pracował jako misjonarz w Rwandzie, pełniąc najprzeróżniejsze funkcje i stanowiska: duszpasterz, proboszcz, animator duszpasterstwa rodzinnego, organizator wielu sesji formacji apostolstwa świeckich, promotor apostolstwa słowa drukowanego.
W 1978 r., założył w Kigali (Rwanda) Ośrodek Medyczno-Socjalny, którym kierował przez 17 lat oraz Centrum Formacji Rodzinnej (Action Familiale). Przez kilka lat pełnił również funkcje Sekretarza Komisji Episkopatu ds. Służby Zdrowia, a następnie Komisji Episkopatu ds. Rodziny. Na kilka lat został też wybrany Przewodniczącym Związku Stowarzyszonych Ośrodków Medycznych w Kigali (BUFMAR), był Kierownikiem Centrum Monitoringu Epidemi i AIDS i programu opieki psycho-medycznej i socjalnej chorych na AIDS.
Jako Pallotyn pełnił przez kilka lat funkcję Delegata Prowincjała Polskiej Prowincji Księży Pallotynów, a następnie przez 10 lat funkcję Przełożonego Regii Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, jak również Przełożonego Konferencji Wyższych Przełożonych Instytutów Zakonnych i Stowarzyszeń Życia Konsekrowanego w Rwandze (COSUMA).
W 1994 r., został powołany jako ekspert w zakresie rodziny i rozwoju na Synod Specjalny Biskupów dla Afryki.
Po wojnie domowej w 1994 r. w Rwandzie, na czas nieobecności Nuncjusza Apostolskiego, Stolica Apostolska mianowała go Wizytatorem Apostolskim na Rwandę. Posiadając prawa przysługujące Nuncjuszowi, Ks. Henryk Hoser wizytował diecezje, mianował administratorów apostolskich na diecezje wakujące, pomagał biskupom i kapłanom organizować na nowo pracę duszpasterską.
Ks. Hoser piastował swe stanowisko 2 lata (do 1996 r.), do czasu mianowania nowego Nuncjusza Apostolskiego w Rwandzie (został nim Abp Juliusz Janusz), który przejął wszystkie zadania przedstawiciela Stolicy Apostolskiej. Ks. Hoser pozostał jeszcze przez kilka miesięcy w Nuncjaturze, jako doradca i współpracownik Nuncjusza.
W latach 1996-2003 pełnił funkcję Przełożonego Regii Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego we Francji. Został też wybrany członkiem Rady Misyjnej Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych we Francji. W tym też czasie z ramienia Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów odbył kilka wizyt apostolskich w Wyższych Seminariach Duchownych na terenach misyjnych.
Jest współzałożycielem i był sekretarzem, powstałej w 2001 r. Federacji Afrykańskiej Akcji Rodzinnej (Action Familiale).
W 2004 r., został mianowany Rektorem Pallotyńskiej Prokury Misyjnej w Brukseli, w Belgii, podejmując też pracę duszpasterską przy Wspólnocie Europejskiej.
22 stycznia 2005 r., Ojciec Święty Jan Paweł II zamianował go arcybiskupem i Sekretarzem Pomocniczym Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów i Przewodniczącym Papieskich Dzieł Misyjnych.
Sakrę biskupią przyjął 19 marca 2005 roku z rąk kard. Crescenzio Sepe (współkonsekrujący: Abp Stanisław Dziwisz i Abp Thaddée Ntihinyurwa).
Ks. Henryk Hoser jest pierwszym polskim pallotynem, który został podniesiony do godności arcybiskupa.
24 maja 2008 papież Benedykt XVI mianował Ks. Abp. Hosera Biskupem Warszawsko-Praskim. Diecezję objął 28 czerwca 2008 roku.
W Episkopacie pełni funkcję przewodniczącego Zespołu Ekspertów ds. Bioetycznych KEP, jest też członkiem Komisji Duszpasterstwa i Rady ds. Rodziny KEP.
Od 4 lipca 2009 r. jest konsultorem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów. W tym samym roku Benedykt XVI mianował Księdza Arcybiskupa uczestnikiem zgromadzenia specjalnego II Synodu dla Afryki.
Dnia 1 września 2008 został odznaczony postanowieniem Prezydenta Portugalii został odznaczony Orderem Zasługi II klasy. W 2011 otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Warszawy. Dnia 6 listopada 2015 prezydent RP Andrzej Duda, odznaczył Arcybiskupa Henryka Hosera, Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski, za wybitne zasługi dla polskiego Kościoła.
W uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, 8 grudnia 2017 r., papież Franciszek przyjął rezygnację biskupa warszawsko-praskiego abp. Henryka Hosera, który skończył 75 lat i przechodzi na emeryturę.
Dnia 31 maja 2018 r. Ojciec Święty mianował J. E. abp. Henryka Hosera, SAC, emerytowanego biskupa diecezji Warszawa-Praga (Polska), wizytatorem apostolskim o charakterze specjalnym dla parafii w Medzjugorje, na czas nieokreślony i ad nutum Sanctae Sedis.
BISKUP KAZIMIERZ ROMANIUK
Urodzony 21 sierpnia 1927 r. w Hołowienkach k. Sokołowa Podlaskiego (Parafia Zembrów, Diecezja Drohiczyńska), syn Władysława i Rozalii z domu Zygmunt.
Wyświęcony na kapłana 16 grudnia 1951 r. przez Abp. Stefana Wyszyńskiego.
Posługiwał jako wikariusz w parafiach: Raszyn i Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Warszawie - Saskiej Kępie.
Studiował na Uniwersytecie Warszawskim, w Rzymie i Jerozolimie. W roku 1955 obronił doktorat na Wydziale Teologii Uniwersytetu Warszawskiego, od roku 1954 był wykładowcą i prefektem studiów Seminarium Duchownego w Warszawie. W maju 1961 roku obronił doktorat z nauk biblijnych na Instytutu Biblijnym w Rzymie. W latach 1961-71 pracował jako prefekt alumnów i wykładowca w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Od roku 1962 wykładał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, od roku 1966 doktor habilitowany i kierownik katedry teologii biblijnej NT KUL, od roku 1976 wykładowca Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Od stycznia 1971 roku rektor Seminarium Duchownego w Warszawie, od roku 1973 kapelan honorowy Jego Świątobliwości. Ogłoszony biskupem tytularnym Sicca Veneris (Siccenis) 27 lutego 1982 r.
Konsekrowany 4 marca 1982 r. w archikatedrze Św. Jana w Warszawie przez Abp. Józefa Glempa, Kard. Franciszka Macharskiego i Bp. Władysława Miziołka.
Był biskupem pomocniczym Archidiecezji Warszawskiej, wikariuszem generalnym, przewodniczącym Wydziałów: Administracji Ogólnej i Finansowego Kurii Metropolitalnej Warszawskiej, a także przewodniczącym Podkomisji Episkopatu d/s Pisma Świętego, wiceprzewodniczącym Komisji Episkopatu d/s Wydawnictw Katolickich. Członek Rady Naukowej Episkopatu, członek Komisji Episkopatu d/s Nauki Katolickiej, współprzewodniczący Komisji Wspólnej d/s Fakultetów Papieskich. Członek Komisji Episkopatu d/s Seminariów Duchownych, Podkomisji Państwowo-Kościelnej d/s Seminariów, Państwowej Komisji Kodyfikacyjnej d/s Ustawy o Szkolnictwie Wyższym.
Od 25 marca 1992 r. jest Ordynariuszem nowej Diecezji Warszawsko-Praskiej.
Członek Towarzystwa Naukowego Studiorum Novi Testamenti Societas, reprezentant Episkopatu Polski w World Catholic Federation for the Biblical Apostolate i członek Rady Naukowej Episkopatu.
Jesienią 1997 roku - po kilkudziesięciu latach pracy - ukończył tłumaczenie całego Pisma Świętego z języków oryginalnych na polski (Biblia Warszawsko-Praska); jest to pierwszy od 400 lat (Ks. Jakub Wujek) przekład Biblii na język polski dokonany przez jednego tłumacza.
Jest autorem 65 książek i około 450 artykułów naukowych w czasopismach krajowych i zagranicznych.
W 1999 gościł w Diecezji Warszawsko-Praskiej papieża Jana Pawła II podczas jego podróży apostolskiej do Polski, w Katedrze Św. Michała Archanioła Św. Floriana i na Cmentarzu Żołnierzy Polskich poległych w 1920 r. - "Cud nad Wisłą" w Radzyminie.
Dnia 26 sierpnia 2004 roku Ojciec Święty Jan Paweł II przyjął rezygnację Księdza Biskupa z obowiązków pasterza Diecezji Warszawsko-Praskiej, złożoną ze względu na wiek.
Ks. Biskup Kazimierz Romaniuk Był współkonsekratorem biskupów: Stanisława Kędziory (1987), Piotra Jareckiego (1994), Tadeusza Pikusa (1999), Romualda Kamińskiego (2005), Marka Solarczyka (2011), Rafała Markowskiego (2013).
Ks. Biskup Kazimierz Romaniuk w wieku 92 lat jest wciąż bardzo aktywnym Kapłanem, bardzo często nawiedza parafie Diecezji Warszawsko-Praskiej których udziela Sakramentu Bierzmowania, składa Wizytacje Duszpasterskie, uczestniczy w ważnych uroczystościach parafialnych i diecezjalnych, pisze książki, artykuły, przyjmuje gości i udziela rad duszpasterskich.
ARCYBISKUP SŁAWOJ LESZEK GŁÓDŹ
Urodził się 13 sierpnia 1945 roku w Bobrówce (Arch. Białostocka). W 1964 roku rozpoczął studia w Białostockim Seminarium Duchownym, skąd w trzecim roku nauki powołano go na pełne dwa lata do wojska. Służbę wojskową odbył w jednej z utworzonych wówczas kompanii kleryckich w 32 Budziszyńskim Pułku Zmechanizowanym w Kołobrzegu oraz Mazurskiej Brygadzie Saperów w Szczecinie-Podjuchy.
Święcenia kapłańskie otrzymał 14 czerwca 1970 roku z rąk Bp. Henryka Gulbinowicza, administratora apostolskiego w Białymstoku. Po święceniach pracował duszpastersko w Szudziałowie na Białostocczyźnie i w Paryżu wśród Polonii. Studia kanoniczne odbył w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Doktoryzował się w Rzymie w zakresie prawa kanonicznego Katolickich Kościołów Wschodnich.
W okresie od marca do grudnia 1980 roku był pracownikiem nadzwyczajnym Synodu Biskupów w Rzymie. Następnie pracował w Kurii Arcybiskupiej i Sądzie Arcybiskupim w Białymstoku. Jednocześnie był dyrektorem studium katechetycznego. W 1981 roku był kapelanem"Solidarności"Regionu Białystok.
Od września 1981 roku rozpoczął pracę w Watykanie, w Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich, gdzie prowadził sekcję Kościoła obrządku bizantyjsko-ukraińskiego oraz sekcję Kościoła na Białorusi obrządku bizantyjsko-ruteńskiego. 8 września 1984 roku otrzymał godność Prałata Jego Świątobliwości.
21 stycznia 1991 roku wraz z ustanowieniem Ordynariatu Polowego w Polsce został mianowany przez Ojca Świętego Biskupem Polowym Wojska Polskiego z siedzibą tytularną w Bettonie we Włoszech. 23 lutego tegoż roku w Jasnogórskiej Bazylice przyjął święcenia biskupie, a dzień później odbył z ceremoniałem wojskowym uroczysty ingres do Katedry Polowej Wojska Polskiego.
18 kwietnia 1991 roku otrzymał z rąk Prezydenta RP nominację na stopień generała brygady Wojska Polskiego, a 11 listopada 1993 roku na stopień generała dywizji. W uznaniu zasług na polu duszpasterstwa wojskowego Prezydent RP, Lech Wałęsa, w dniu 22 grudnia 1995 roku nadał mu Krzyż Oficerski Polonia Restituta.
W 1994 roku Ojciec Święty Jan Paweł II powołał go do grona konsultorów Kongregacji ds. Katolickich Kościołów Wschodnich. Od dnia 2 maja 1995 roku jest delegatem Konferencji Episkopatu Polski do opieki duszpasterskiej nad harcerstwem polskim. 22 stycznia 1998 roku Ojciec Święty Jan Paweł II mianował go członkiem Centralnego Biura do Spraw Koordynacji Duszpasterskiej Ordynariatów Polowych w Kongregacji ds. Biskupów. W dniu 7 marca 1998 roku Ojciec Święty Jan Paweł II upoważnił Kongregację ds. Biskupów do zmiany stolicy tytularnej Biskupa Polowego WP z Bettona na tytuł: Biskup Ordynariusz Polowy w Polsce (Vescovo Militare per la Polonia).
Postanowieniem Prezydenta RP z dnia 2 listopada 1998 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w służbie duszpasterskiej w Wojsku Polskim oraz za działalność społeczną.
Jest członkiem Rady Episkopatu Polski do spraw Społecznych oraz Rady do spraw Polonii i Polaków za granicą Konferencji Episkopatu Polski. Uczestniczy w Komisji ds. Stałych Kontaktów Episkopatu Francji i Polski.
Był członkiem Krajowego Komitetu Roku Jubileuszowego 2000. W 2000 roku został przyjęty do grona Kawalerów Maltańskich w randze Kapelana Konwentualnego "ad honorem". W dniu 13 listopada 2000 roku Prymas Polski Kardynał Józef Glemp włączył go do grona Zakonu Rycerskiego Bożego Grobu w Jerozolimie w randze Komandora z Gwiazdą. Uchwałą Konferencji Episkopatu Polski na 313 Zebraniu Plenarnym w Łowiczu w dniu 22 czerwca 2001 roku został mianowany Krajowym Duszpasterzem Kombatantów.
Natomiast w dniu 29 listopada 2001 roku Konferencja Episkopatu Polski na Zebraniu Plenarnym na Jasnej Górze wybrała go na Przewodniczącego Rady ds. Środków Społecznego Przekazu Konferencji Episkopatu Polski.
W dniu 21 marca 2002 roku na Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski został Przewodniczącym Zespołu Biskupów ds. Duszpasterskiej Troski o Radio Maryja.
320 Zebranie Konferencji Episkopatu Polski na Jasnej Górze w dniu 28 listopada 2002 roku powołało go do Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski. Konferencja Episkopatu Polski podczas 322. Zebrania Plenarnego w dniu 30 kwietnia 2003 roku - działając jako fundator Fundacji"Dzieło Nowego Tysiąclecia"- podjęła uchwalę o powołaniu go w skład Rady tej Fundacji na okres 3 lat, poczynając od dnia 10 maja 2003 roku.
17 lipca 2004 roku Ojciec Święty Jan Paweł II - w uznaniu pracy i dokonań - podniósł go do godności Arcybiskupa"ad personam". Dnia 26 sierpnia Jego Świątobliwość Jan Paweł II mianował Księdza Arcybiskupa "ad personam" ordynariuszem Diecezji Warszawsko-Praskiej. Rządy w Diecezji objął podczas uroczystego ingresu dnia 2 października o godz. 11.00.
17 kwietnia 2008 r. Ojciec Święty Benedykt XVI mianował Księdza Arcybiskupa Metropolitą Gdańskim. Swoją nową posługę objął podczas uroczystego ingresu 26 kwietnia o godz. 12.00.
BISKUP STANISŁAW KĘDZIORA
Urodzony 6 grudnia 1934 w Seligowie (Parafia Pszczonów, Diecezja Łowicka), syn Antoniego i Telki z domu Błędowskiej. Wyświęcony na kapłana 3 sierpnia 1958 przez Kard. Stafana Wyszyńskiego. Pracował jako wikariusz w Brwinowie. Studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 1971 roku uzyskał doktorat z teologii.
Wykładowca Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie, w latach 1965-1971 jako prefekt, a w latach 1971-1982 wicerektor.
Proboszcz parafii Wszystkich Świętych w Warszawie i dziekan dekanatu śródmiejskiego w latach 1986-1987.
Ogłoszony biskupem tytularnym Tucci 12 marca 1987, konsekrowany 25 marca 1987 w kolegiacie w Łowiczu przez Kard. Józefa Glempa, Bp. Władysława Miziołka i Bp. Kazimierza Romaniuka.
Biskup pomocniczy Archidiecezji Warszawskiej, wikariusz generalny, przewodniczący Wydziału Nauki Katolickiej Kurii Metropolitalnej Warszawskiej, członek Rady Kapłańskiej i Kolegium Konsultorów Archidiecezji Warszawskiej, członek Rady d/s Ekonomicznych Archidiecezji Warszawskiej, członek Komisji Episkopatu d/s Wychowania Katolickiego, Komisji d/s Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Komisji d/s Duchowieństwa i Komisji d/s Duszpasterstwa Akademickiego.
Od 25 marca 1992 biskup pomocniczy Diecezji Warszawsko-Praskiej, wikariusz generalny, prałat Kapituły Katedralnej, zastępca przewodniczącego Rady Kapłańskiej, członek Kolegium Konsultorów, przewodniczący Wydziałów: Administracji Ogólnej i Nauki Katolickiej Kurii Biskupiej Warszawsko-Praskiej.
Dnia 28 kwietnia 2008 r. Kolegium Konsultatorów wybrało Księdza Biskupa na urząd administratora diecezjalnego. Sprawował go do 28 czerwca 2008 r.
Dnia 5 stycznia 2011 Papież Benedykt XVI przyjął rezygnację Księdza Biskupa z posługi biskupa pomocniczego Diecezji Warszawsko-Praskiej.
Ks. Biskup Stanisław Kędziora zmarł 25 grudnia 2017 roku.
i został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim.
Biskup Jacek Grzybowski
Data urodzenia: 11.08.1973 r. Miejsce urodzenia: Wołomin Data święceń kapłańskich: 30.05.1998 r. Data święceń biskupich: 19.12.2020 r.
Jacek Grzybowski urodził się w 1973 roku. Pochodzi z parafii MB Królowej Polski w Wołominie. Święceń prezbiteratu udzielił mu bp Kazimierz Romaniuk 30 maja 1998 roku.
Po przyjęciu święceń ksiądz Jacek Grzybowski pracował przez pierwsze dwa lata jako wikariusz w Parafii św. Jana Chrzciciela i św. Stanisława BM w Stanisławowie (1998-2000), a następnie w Parafii Świętej Trójcy w Ząbkach (2000-2003). Ze względu na kontynuowaną pracę naukową podjął posługę kapelana Sióstr Dominikanek Misjonarek w Zielonce (2003-2004).
Jako absolwent Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie (1998 – magisterium, 1999 – licencjat) w listopadzie 2004 roku obronił doktorat z nauk humanistycznych na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej UKSW (Filozoficzne konsekwencje średniowiecznego sporu o legitymizację władzy. Ujęcie św. Tomasza z Akwinu i Dantego Alighieri). W tym samym roku został mianowany prefektem ds. studiów oraz wykładowcą filozofii w Wyższym Seminarium Duchownym DW-P. Rozpoczął także prowadzenie wykładów i zajęć dydaktycznych z historii filozofii, antropologii filozoficznej i filozofii Boga na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie w ramach Studiów dla Świeckich. Od 2005 roku Biskup Nominat był także dyrektorem biblioteki seminaryjnej. Seminaryjne funkcje prefekta i dyrektora pełnił do 2013 roku.
W 2007 roku został adiunktem w Katedrze Filozofii Kultury Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej UKSW; W październiku 2013 roku uzyskał tam habilitację w dziedzinie filozofii, specjalność filozofia polityki i filozofia kultury.
W latach 2013-2017 ks. prał. Jacek Grzybowski, kontynuując pracę w WSD DW-P, był jednocześnie rezydentem Parafii św. Łukasza Ewangelisty w Warszawie na Tarchominie. Latem 2017 roku objął funkcję diecezjalnego duszpasterza akademickiego i dyrektora Diecezjalnego Ośrodka DA „Arka”.
Biskup Jacek Grzybowski jest członkiem diecezjalnych Komisji: ds. Reformy Formacji (2011) oraz ds. Studiów (2014) a także członkiem Zespołu Ekspertów KEP ds. Bioetycznych (2017). Jest także członkiem Rady Kapłańskiej (2018). W 2012 roku ks. abp Henryk Hoser SAC odznaczył go przywilejem rokiety i mantoletu a ks. bp Romuald Kamiński powołał go jako kanonika honorowego w skład Kapituły Konkatedralnej.
Jak sam pisze: W swojej refleksji naukowej związanej z filozofią podejmuję badania w czterech obszarach: historii filozofii, filozofii kultury, filozofii polityki i filozofii religii. Zakres moich prac naukowych związany jest z badaniem relacji jakie występują pomiędzy filozofią teoretyczną (metafizyka, historia filozofii) a filozofią praktyczną (filozofia kultury, filozofia religii, filozofia polityki, problematyka społeczna i etyczna). Tak zdefiniowany obszar badawczy realizowałem od początku swojej działalności naukowej (doktorat w 2004 roku, UKSW) poprzez publikację książek i artykułów naukowych, w pracach zbiorowych, pracach redagowanych, hasłach słownikowych i encyklopedycznych, recenzjach, tekstach popularyzatorskich, jak również poprzez pracę dydaktyczną i naukową…
Wśród publikacji książkowych autorstwa ks. prof. Jacka Grzybowskiego znajdują się m.in.: Szukając światła w nocy świata. Rozważania o religii, kulturze i polityce (2018), Uciec z krainy zapomnienia (2016), Myśl filozoficznie – myśl politycznie! Analiza i ocena historyczno-kulturowych racji filozofii polityki (2013), Byt, Tożsamość, Naród. Próba wyjaśnienia formuły „tożsamość narodowa” w perspektywie metafizyki (2012), Miecz i Pastorał. Filozoficzny uniwersalizm sporu o charakter władzy. Tomasz z Akwinu i Dante Alighieri (2006) i wiele innych. Do nich dodać należy liczącą kilkaset tytułów listę artykułów naukowych, publikowanych na łamach różnych periodyków.
Przedruk ze strony Diecezji Warszawsko Praskiej
Biskup Tomasz Sztajerwald
Data urodzenia: 24.11.1977 r. Miejsce urodzenia: Wołomin Data święceń kapłańskich: 5.06.2004 r. Data święceń biskupich: 7.12.2024 r.
Tomasz Zbigniew Sztajerwald urodził się 24 listopada 1977 r. w Wołominie. Pochodzi z parafii św. Kazimierza Królewicza w Kobyłce – Stefanówce, w dekanacie kobyłkowskim.
Szkołę Podstawową nr 2 w Kobyłce ukończył w roku 1992. Następnie uczył się w I Liceum Ogólnokształcącym im. Wacława Nałkowskiego w Wołominie. Po zdaniu egzaminu dojrzałości, we wrześniu 1996 roku, rozpoczął studia wyższe w Nauczycielskim Kolegium Języka Francuskiego Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył tytułem licencjata w roku 1999. We wrześniu 1999 roku wstąpił do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego św. Jana Chrzciciela w Warszawie jako alumn diecezji warszawsko–praskiej. Pracę magisterską „Rola Pisma Świętego w życiu św. Teresy od Dzieciątka Jezus” obronił 25 maja 2004 uzyskując tytuł magistra teologii duchowości na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie, sekcja św. Jana Chrzciciela.
Święcenia diakonatu przyjął 24 maja 2003 roku z rąk Biskupa Stanisława Kędziory.
5 czerwca 2004 roku przyjął święcenia prezbiteratu z rąk Biskupa Kazimierza Romaniuka.
Po święceniach rozpoczął pracę duszpasterską w parafii Przemienienia Pańskiego w Radzyminie, gdzie w okresie od 3 lipca 2004 roku do 1 lipca 2006 roku pełnił funkcję wikariusza.
Od 1 lipca 2006 roku do 1 lipca 2007 roku pełnił funkcję rezydenta parafii Matki Bożej Królowej Polskich Męczenników w Warszawie Grochowie, a od 1 lipca 2007 roku do 29 sierpnia 2009 roku rezydenta parafii Narodzenia Pańskiego w Warszawie Witolinie. 29 sierpnia 2009 roku objął stanowisko prefekta Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Warszawsko-Praskiej, które pełnił do nominacji na urząd rektora tej uczelni – 1 lipca 2021 roku. W tym okresie kontynuował studia specjalistyczne z zakresu psychologii klinicznej, ukończone w roku 2011 tytułem magistra psychologii. W latach 2009 – 2013 odbywał studia zawodowe z zakresu psychoterapii w Studium Psychoterapii Stowarzyszenia Psychologów Chrześcijańskich. Od 2 lipca 2012 roku do 30 września 2018 roku był asystentem na Akademii Katolickiej w Warszawie. 6 listopada został diecezjalnym formatorem kandydatów do diakonatu stałego. 9 lipca 2020 roku uzyskał tytuł naukowy doktora nauk społecznych w dyscyplinie psychologii na podstawie rozprawy doktorskiej „System rodziny pochodzenia, poczucie własnej wartości w relacjach interpersonalnych oraz odporność psychiczna a integracja osobowa i dojrzałość do małżeństwa u małżonków”, napisanej pod kierunkiem prof. ucz. Marii Ryś. Od roku 2011 roku jest wykładowcą psychologii ogólnej i rozwojowej w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Warszawsko–Praskiej. Od 1 lipca 2021 roku jest członkiem Rady Kapłańskiej oraz Kolegium Konsultorów Diecezji Warszawsko–Praskiej. Jest również członkiem Sekcji Psychologii przy Komisji Nauki Wiary Konferencji Episkopatu Polski. W latach 2013-2020 współpracował z Ośrodkiem Apostolstwa Trzeźwości w Zakroczymiu.
7 grudnia 2015 roku został odznaczony przywilejem noszenia rokiety i mantoletu, a 23 grudnia 2021 roku otrzymał tytuł kanonika honorowego Kapituły Katedralnej Diecezji Warszawsko–Praskiej.
Zna język francuski, angielski i włoski.
5 listopada 2024 roku Ojciec Święty Franciszek mianował ks. dr. Tomasza Zbigniewa Sztajerwalda biskupem pomocniczym diecezji warszawsko–praskiej.
3 grudnia 2024 roku decyzją biskupa Romualda Kamińskiego został ustanowiony wikariuszem generalnym i mianowany prałatem prepozytem Kapituły Katedralnej.